Fai non moito, lin unha obra de ciencia-ficción na que a humanidade decide enterrar cantidades inxentes de residuos radioactivos nas profundidades subterráneas. Non saben de que modo deben advertirllo á xeración futura, á que se lle deixará o labor de desfacerse dos residuos, nin quen debe asinar a advertencia.
O mellor e o máis rápido é abolir a enerxía nuclear e suprimir a radiactividade de raíz.
O mellor e o máis rápido é abolir a enerxía nuclear e suprimir a radiactividade de raíz.
Desgraciadamente, a situación xa non é un tema de ficción. Estamos endosando unilateralmente as nosas cargas ás xeracións futuras. ¿Cando abandonou a humanidade os principios morais que nos impedían facer algo así? ¿superamos un punto de inflexión fundamental na historia?
Despois do 11 de marzo, quedábame levantado todas as noites ata ben tarde vendo a televisión (un costume recentemente adquirido tras o desastre). Houbo un xornalista de televisión que foi a mirar nunha casa coas luces acendidas nunha zona que, polo demais, estaba ás escuras debido ás ordes de evacuación. Resultou que unha egua estaba de parto e o propietario era incapaz de irse do seu lado. Ao cabo duns días, o xornalista volveu visitar a granxa e viu á egua e ó seu potrillo no interior ás escuras. A expresión do propietario era sombría. Non permitiran que o poldro saíse a correr en liberdade porque sobre a herba caera choiva contaminada polo material radioactivo.
A crise levouse vidas que moitas persoas seguen intentando recuperar. ¿ Qué mensaxes podemos transmitirlles a esas persoas e de que modo? Eu tamén necesito oír esas palabras e a persoa á que recorrín en busca de orientación é o físico Shuntaro Hida, que estivo falando sobre os perigos da exposición do país á radiación desde o bombardeo atómico de Hiroshima.
Nunha entrevista publicada na edición de setembro da revista Sekai, Hida recomenda: "Se xa estiveron expostos, deben estar preparados. Resígnense. Díganse a vostedes mesmos que poden ter mala sorte e sufrir unhas consecuencias horribles ao cabo de varias décadas. Logo, traten de reforzar o seu sistema, fágano inmune todo o que poidan para combater os perigos da radiación. Pero ¿ será suficiente para protexerse o facer o esforzo de evitar comprar verduras que poidan estar contaminadas? É mellor tomar precaucións que non tomalas. Os materiais radioactivos seguen escapando de Fukushima, ata agora. Os alimentos contaminados infiltráronse no mercado, así que, desgraciadamente, non hai ningún método garantido para protexerse da exposición. Abolir a enerxía nuclear e suprimir a radiactividad de raíz é un modo moito máis rápido de abordar o problema".
Non quero transmitir estas palabras aos homes -os políticos, os burócratas, os empresarios- que intentan impor ás xeracións futuras a difícil tarefa de desfacerse dos residuos radioactivos que se xeraron e seguen xerándose por culpa dunha política enerxética que pon a capacidade de produción e a fortaleza económica por diante de todo o demais. Máis ben, quero transmitir estas palabras ás mulleres -as novas nais- que rapidamente se deron conta dos perigos que se lles expón aos seus fillos e tratan de encarar o problema de fronte.
Despois de que os votantes italianos rexeitasen a continuación das operacións nas súas centrais nucleares, un funcionario de alto rango do Partido Democrático Liberal de Xapón atribuía o resultado do referendo á "histeria colectiva", dando a entender que o poder das mulleres estaba detrás dos resultados. Unha muller italiana da industria do cine respondeu ao insulto dicindo: "É probable que os homes xaponeses véxanse empuxados á acción por unha histeria colectiva que pon a produtividade e o poderío económico por diante de todo o demais. Falo soamente de homes porque, estéase onde se estea, as mulleres nunca pon nada por diante da vida. Se Xapón non só perdese a súa condición de superpotencia económica senón que ademais caese nunha pobreza prolongada, ¡todos sabemos polas películas xaponesas que as mulleres superarían esas dificultades!".
Os bombardeos de Hiroshima e Nagasaki, a derrota de Xapón na II Guerra Mundial e a subseguinte ocupación do país polas forzas aliadas tiveron lugar durante a miña nenez. Todos eramos pobres. Pero cando se deu a coñecer a nova Constitución, impresionoume a repetición da palabra "determinación" no seu preámbulo. Enchíame de orgullo saber que os maiores tiñan tanta resolución. Hoxe, a través dos ollos dun home maior, vexo Fukushima e as difíciles circunstancias ás que este país enfróntase. E sigo tendo esperanza nunha nova firmeza do pobo xaponés.
Kenzaburo Oé, nacido en 1935, recibiu en 1994 o Premio Nobel de Literatura. Tras o inicio da crise na central nuclear de Fukushima 1, algúns músicos e escritores, entre eles Oé, publicaron unha declaración pedindo a supresión da enerxía nuclear. O 19 de setembro celebrouse unha concentración antinuclear no parque Meijí de Tokio. Este artigo foi publicado orixinalmente o 19 de setembro de 2011 en The Mainichi Daily News. Tradución de News Clips.
Fonte:El País
Traducido por FOGa empregando ferramentas provintes do Seminario de Lingüística Informática | sli.uvigo.es
No hay comentarios:
Publicar un comentario