20 dic 2011

Represión ideolóxica na C.I.G

A Fronte Obreira Galega  (F.O.Ga.) quere denunciar publicamente a campaña de represión e persecución interna  que esta padecendo nos últimos  tempos na Confederación Intersindical Galega (C.I.G.), e que se traduce en despedimentos de asalariados da central sindical, aperturas de expedientes, falla de respecto as minorias etc., polo simple feito de pensar diferente ou por pertencer a calqueira das correntes que non están integradas na "maioria sindical". A C.I.G. debe ser unha ferramenta que temos os traballadores e traballadoras galegos para defender os nosos intereses e os do noso País, e nela collemos todos e todas como foi sempre.
Chamamos a todolos afiliados e afiliadas defender a pluralidade e a democracia interna como valores fundamentales da central sindical como establecen os seus estatutos, valores que entendemos están en serio perigo hoxe.
Porque tamén somos C.I.G e queremos unha galiza Ceibe e sin explotación nin represión.

Berro Obreiro nº 3

Disfrutade do novo número do voceiro de mais tirada do Pais.








2 dic 2011

Onde vades a mandar os vosos fillos a estudar

http://www.vigoalminuto.com/2011/11/29/la-xunta-recorta-12-millones-a-la-ensenanza-publica-y-destina-247-a-la-privada/

Todos á cadea

http://actuable.es/peticiones/por-nacionalizacion-la-banca-y-enviar-prision-los

30 sept 2011

A responsabilidade polo desastre de Fukushima (Kezaburu Oé)

Fai non moito, lin unha obra de ciencia-ficción na que a humanidade decide enterrar cantidades inxentes de residuos radioactivos nas profundidades subterráneas. Non saben de que modo deben advertirllo á xeración futura, á que se lle deixará o labor de desfacerse dos residuos, nin quen debe asinar a advertencia.

O mellor e o máis rápido é abolir a enerxía nuclear e suprimir a radiactividade de raíz.


Desgraciadamente, a situación xa non é un tema de ficción. Estamos endosando unilateralmente as nosas cargas ás xeracións futuras. ¿Cando abandonou a humanidade os principios morais que nos impedían facer algo así? ¿superamos un punto de inflexión fundamental na historia?

Despois do 11 de marzo, quedábame levantado todas as noites ata ben tarde vendo a televisión (un costume recentemente adquirido tras o desastre). Houbo un xornalista de televisión que foi a mirar nunha casa coas luces acendidas nunha zona que, polo demais, estaba ás escuras debido ás ordes de evacuación. Resultou que unha egua estaba de parto e o propietario era incapaz de irse do seu lado. Ao cabo duns días, o xornalista volveu visitar a granxa e viu á egua e ó seu potrillo no interior ás escuras. A expresión do propietario era sombría. Non permitiran que o poldro saíse a correr en liberdade porque sobre a herba caera choiva contaminada polo material radioactivo.

A crise levouse vidas que moitas persoas seguen intentando recuperar. ¿ Qué mensaxes podemos transmitirlles a esas persoas e de que modo? Eu tamén necesito oír esas palabras e a persoa á que recorrín en busca de orientación é o físico Shuntaro Hida, que estivo falando sobre os perigos da exposición do país á radiación desde o bombardeo atómico de Hiroshima.

Nunha entrevista publicada na edición de setembro da revista Sekai, Hida recomenda: "Se xa estiveron expostos, deben estar preparados. Resígnense. Díganse a vostedes mesmos que poden ter mala sorte e sufrir unhas consecuencias horribles ao cabo de varias décadas. Logo, traten de reforzar o seu sistema, fágano inmune todo o que poidan para combater os perigos da radiación. Pero ¿ será suficiente para protexerse o facer o esforzo de evitar comprar verduras que poidan estar contaminadas? É mellor tomar precaucións que non tomalas. Os materiais radioactivos seguen escapando de Fukushima, ata agora. Os alimentos contaminados infiltráronse no mercado, así que, desgraciadamente, non hai ningún método garantido para protexerse da exposición. Abolir a enerxía nuclear e suprimir a radiactividad de raíz é un modo moito máis rápido de abordar o problema".

Non quero transmitir estas palabras aos homes -os políticos, os burócratas, os empresarios- que intentan impor ás xeracións futuras a difícil tarefa de desfacerse dos residuos radioactivos que se xeraron e seguen xerándose por culpa dunha política enerxética que pon a capacidade de produción e a fortaleza económica por diante de todo o demais. Máis ben, quero transmitir estas palabras ás mulleres -as novas nais- que rapidamente se deron conta dos perigos que se lles expón aos seus fillos e tratan de encarar o problema de fronte.

Despois de que os votantes italianos rexeitasen a continuación das operacións nas súas centrais nucleares, un funcionario de alto rango do Partido Democrático Liberal de Xapón atribuía o resultado do referendo á "histeria colectiva", dando a entender que o poder das mulleres estaba detrás dos resultados. Unha muller italiana da industria do cine respondeu ao insulto dicindo: "É probable que os homes xaponeses véxanse empuxados á acción por unha histeria colectiva que pon a produtividade e o poderío económico por diante de todo o demais. Falo soamente de homes porque, estéase onde se estea, as mulleres nunca pon nada por diante da vida. Se Xapón non só perdese a súa condición de superpotencia económica senón que ademais caese nunha pobreza prolongada, ¡todos sabemos polas películas xaponesas que as mulleres superarían esas dificultades!".

Os bombardeos de Hiroshima e Nagasaki, a derrota de Xapón na II Guerra Mundial e a subseguinte ocupación do país polas forzas aliadas tiveron lugar durante a miña nenez. Todos eramos pobres. Pero cando se deu a coñecer a nova Constitución, impresionoume a repetición da palabra "determinación" no seu preámbulo. Enchíame de orgullo saber que os maiores tiñan tanta resolución. Hoxe, a través dos ollos dun home maior, vexo Fukushima e as difíciles circunstancias ás que este país enfróntase. E sigo tendo esperanza nunha nova firmeza do pobo xaponés.





Kenzaburo Oé, nacido en 1935, recibiu en 1994 o Premio Nobel de Literatura. Tras o inicio da crise na central nuclear de Fukushima 1, algúns músicos e escritores, entre eles Oé, publicaron unha declaración pedindo a supresión da enerxía nuclear. O 19 de setembro celebrouse unha concentración antinuclear no parque Meijí de Tokio. Este artigo foi publicado orixinalmente o 19 de setembro de 2011 en The Mainichi Daily News. Tradución de News Clips.

Fonte:El País
Traducido por FOGa empregando ferramentas provintes do Seminario de Lingüística Informática | sli.uvigo.es

28 sept 2011

As mentiras da austeridade, ... Por Serge Latouche


Serge Latouche [*]
28.09.2011

Fronte á sociedade do crecemento sen crecemento, o autor expón unha entrada na sociedade do decrecimiento, ou de prosperidade sen crecemento.

A "ricuperación" é o que se propuxo no cume do G20 de Toronto, un programa que anunciou simultaneamente a recuperación e a austeridade. O acordo final dese cume fíxose baixo unha síntese errada: a continuación da economía controlada polo rigor e a austeridade medida pola recuperación. A ministra de Economía francesa, que non era aínda presidenta do FMI, Christine Lagarde, arriscouse entón ao neoloxismo "ricuperación", unha contracción dos termos rigor e recuperación.

 Rexeitamento da austeridade

A crise grega inscríbese no contexto máis amplo da crise do euro e dunha crise de Europa. E por suposto dunha crise da civilización da sociedade de consumo, unha crise que une crise financeira, económica, social, cultural e ecolóxica. A miña convicción é que resolvendo a crise de Europa e do euro, se non a crise da civilización consumista, resolveremos a crise grega, pero mantendo Grecia a golpes de préstamos condicionados por curas de austeridade, non salvaremos nin a Grecia, nin a Europa e afundiriamos os pobos na desesperación.

Rexeitar a austeridade é levantar dous tabús que son a base da construción europea: a inflación e o proteccionismo. As políticas arancelarias sistemáticas de construción e reconstrución do aparello produtivo, de defensa de actividades nacionais e de protección social, e as de financiamento do déficit orzamentario por un recurso razoado á emisión de moeda procreando aquela inflación moderada preconizada por Keynes, acompañaron o crecemento das economías occidentais da posguerra, "en verdade o único período na historia moderna no que as clases traballadoras gozaron dun benestar relativo". Estas dúas ferramentas foron proscritas pola contrarrevolución neoliberal.

Como todas as ferramentas, o proteccionismo e a inflación poden ter efectos negativos e perversos "efectos que se observan a día de hoxe pola súa utilización vergoñosa" pero é indispensable recorrer a estes de xeito intelixente para resolver socialmente de forma satisfactoria as crises actuais. Por iso, hoxe necesítase probablemente saír do euro, a falta de podelo corrixir. A moeda pode ser un bo servidor, pero sempre será un mal amo. Notamos que a recuperación da señora Lagarde non é a recuperación productivista de Joseph Stiglitz, é a recuperación da economía de casino, a da especulación bolsista e inmobiliaria, esencialmente. Para os gobernos vixentes, o slogan "recuperación e austeridade" significa a recuperación para o capital e a austeridade para as poboacións.

En nome da recuperación, amplamente ilusoria, do investimento e do emprego, báixase ou elimina o produto social e o imposto sobre beneficio das empresas. Renúnciase a toda imposición sobre os beneficios bancarios e financeiros, mentres que a austeridade asesta un duro golpe aos asalariados e ás clases medias e inferiores con descensos das remuneracións, redución de prestacións sociais, retroceso da idade de xubilación, etc. Para completalo e preparar a mítica recuperación, desmantélanse máis os servizos públicos e privatizamos de golpe o que aínda non o foi, con supresión masiva de postos (ensino, saúde, etc.).

Asistimos a unha estraña competición masoquista da austeridade. O país A anuncia un descenso dos soldos de 20%, enseguida, o país B anuncia que o fará mellor con 30%, mentres que o país C por non deber nada a ninguén se apresura a engadir medidas aínda máis rigorosas. Esta política de austeridade estúpida non pode procrear outra cousa que un ciclo deflacionista que precipitará a crise que a recuperación puramente especulativa non impedirá; e os Estados, sen substancia, xa non poderán esta vez salvar os bancos a golpes de miles de millóns de dólares. O problema, efectivamente, vén dado polo feito de que na práctica, a crise do endebedamento dos Estados é só unha parte do problema.

Polo que concierne á débeda pública, a súa anulación correría o perigo de afectar non só a bancos e especuladores, senón tamén directamente ou indirectamente aos pequenos aforradores que confiaron no seu Estado e en bancos, que realizaron investimentos complexos ás súas costas. Unha reconversión negociada (o que equivale a unha bancarrota parcial), como ocorreu en Arxentina despois do desmoronamiento do peso, ou logo dunha auditoria, como propón Eric Toussaint que determine a parte abusiva da débeda, é sen ningunha dúbida preferible. Nunha sociedade de crecemento sen crecemento, o que corresponde máis ou menos á situación actual, o Estado está condenado a impor aos cidadáns o inferno da austeridade. É para evitar iso para o que é necesario emprender unha saída da sociedade de crecemento e construír unha sociedade de decrecimiento.





 Rexeitamento da "recuperación"

Bos espíritos, como Joseph Stiglitz, preconizan antigas receitas keynesianas de recuperación do consumo e de investimento para que se reparta o crecemento. Esta terapia non é desexable. Non é desexable, porque o planeta xa non o pode soportar, non é posible quizais, polo feito do esgotamento dos recursos naturais. Trátase de saír do imperativo do crecemento. Dito doutro xeito, de rexeitar a procura obsesiva do crecemento. Esta non é (e non ten que selo) unha meta por si mesma; xa que non constitúe o medio de suprimir o desemprego. Débese intentar construír unha sociedade de abundancia frugal, ou para dicilo como Tim Jackson, de "prosperidade sen crecemento".

O primeiro paso da transición tería que ser a procura do pleno emprego co fin de remediar a miseria dunha parte da poboación. Isto podería ser realizado grazas a unha relocalización sistemática das actividades útiles, unha reconversión progresiva das actividades parasitarias como a publicidade ou daniña como a nuclear e o armamento, e unha redución programada e significativa do tempo de traballo. Para o demais, darlle á máquina de facer billetes e establecer unha inflación controlada (digamos máis ou menos 5% ao ano) é o que preconizamos.

Por suposto, este fermoso programa é moito máis fácil de anunciar que de realizar. No caso de Grecia, supón como mínimo saír do euro e restablecer o dracma, probablemente inconvertible, co que iso implica: control dos cambios e restablecemento das aduanas. O necesario proteccionismo selectivo daquela estratexia arrepiaría aos peritos de Bruxelas e da Organización Mundial do Comercio. Desta parte esperaríanse represalias e tentativas de desestabilización exteriores asociadas con sabotaxes de intereses lesionados desde o interior. Este programa parece a día de hoxe moi utópico, pero cando esteamos ao fondo do marasmo e da verdadeira crise que nos está axexando, parecerá desexable e realista.

Conclusión

Na estratexia grega antiga, a catástrofe é a escritura da estrofa final. Aquí estamos. Un pobo vota masivamente por un partido socialista cuxo programa era case socialdemócrata que, sometido á presión dos mercados financeiros, impón unha política de austeridade neoliberal obedecendo ás conminaciones conxuntas de Bruxelas e do Fondo Monetario Internacional. O euro impón a Grecia rexeitar democraticamente esta imposición, como fixo Islandia. Está claro que na súa maioría, o pobo grego probablemente non aceptaría, ou en calquera caso non facilmente, as consecuencias da rupturas co euro (repudio polo menos parcial da débeda pública, expulsión de Europa, embargo dos países "expoliados", fuxida de capitais, etc.). Pero "o sangue e as bágoas" seguindo a fórmula de Churchill, xa están aquí, só que sen esperanza da vitoria. O proxecto do decrecimiento non pode aforrar este sangue e aquelas bágoas, pero polo menos, abre a porta á esperanza. O único xeito de escaparse diso, desexámolo ardentemente, sería lograr sacar a Europa da ditadura dos mercados e construír a Europa da solidariedade, da convivencia, este cemento do lazo social que Aristóteles chamaba "philia".

Fonte: Tradución: Carole Charraud - En Diagonal
Orixinal en francés: 'A double imposture da rialance' - 26 de setembro de 2011
Fonte: http://www.decrecimiento.info/

Texto traducido, ao Galego, por Ártabra 21, apoiando-se nos recursos públicos de tecnoloxía lingüística desenvolvidos polo o Seminario de Lingüística Informática (SLI) da Universidade de Vigo. 

[*] Serge Latouche, é licenciado en ciencias políticas, filosofía e ciencias económicas. Profesor emérito de economía da Universidade Paris-Sud (Orsay), é especialista en relacións económicas e culturais Norte-Sur e en epistemoloxía das ciencias sociais. É tamén autor de "Sobrevivir ao desenvolvemento" e "A aposta polo decrecimiento".

Serge Latouche no buscador de Google:Acceder




Unha lectura arredor do decrecemento.

Tres Feridas

Por Manolo Freiría.



Fixome a prensa de hoxe tres feridas. A da morte, a da escasez e a da mentira.
A primeira foi a morte da ilusión no lider Boliviano Evo Morales. Atopei na sua elección unha ledicia fonda e veraz, a crenza de que existía a posibilidade de que un home electo, un POLÍTICO, transmitira e actuara en consonancia co desexo do seu pobo, das suas bases, da sua terra e natureza. As fotografías dos diarios e do televexo, amosaronme o 15M de Evo. Si, resistindome a creelo, porque non me petaba, mais que nada, o lider indixenista lanzaba as forzas violentas contra seu propio pobo, para evitar maiores males e violencia.
Decatome logo de que por moi indixenista que se diga un mandatario, en definitiva, remata empregando a violencia contra do seu propio pobo para facer prevaler a súa idea - ou a que lle mandan manter- xa non sei... e iso si, logo ordeará que para ser legal, debese renunciar o uso da violencia.
(Medrame a ferida intermedia... a dor de que sexa necesaria a autodefensa e bater tanto como nos indíxenas baten, nun ollo por ollo cicais exento de sentido, pero moralmente satisfactorio).
A mentira é un pecado capital, no sentido humano. Un home nace infectado co virus da vida e a virtude da verdade. En canto perde esta virtude, troca nun ORCO, nun non morto stokeriano, exento da sua condición de home, relegado e condenado a perpetuidade - porque non hai redención para os crimes contra dos irmáns humanos - a ser un simple e vil bípedo áptero implume. Coñezo a moitos de eses. Non os envexo, non. A FERIDA DA MENTIRA.




( O responsable destes actos sempre é o cacique de turno, sempre... sempre será culpable da violencia que exercen seus subordinados sobre o pobo.As disculpas a tempo pasado son auga de café usado.)

A ferida número dous foi a do déficit no cal incurrimos a partires do día de hoxe. 27 de Septembro do 2011. Os seres humanos xa consumimos os recursos que o Planeta é capaz de rexenerar nos 365 días de periplo arredor do pai Sol. Os habitantes do planeta quedamos a deberlle a Gaia 3 meses... e iso coas leis actuais é sentencia de deshaucio. Calqueria xuiz expulsaríanos do noso fogar: O Planeta Terra.. 3 meses de pufo... ainda que contemos coa ventaxa de que temos tan enmerdallada nosa casa que non existen candidatos a habitar este lugar... igual por iso nos deixan quedar un pouco mais, a ver si somos quen de aboar a débeda que temos cos nosos tataranetos, que é con eles con quenes a xeramos.
Non abonda, ademais, considerar exclusivamente a cantidade de CO2 xenerado reabsorbible, senon a capacidade de rexeneración da terra ( o chan ) e mais a sua capacidade e posibilidade de rexeneración. A comida dos humanos sae da terra, e xunto con ela a coexistencia da biodiversidade.E a BIODIVERSIDADE é a maior riqueza que temos neste planeta, que rematará o día en que todos estemos alimentados por máquinas e elementos sintéticos en xeito de píldoras. Doen a morte dos osos panda, e das pandas de baleas, pero mais debenos doer a desaparición das miñocas e das bacterias nitrificantes, deses pequenos bechiños que son para a terra como para nos o ar. ( A semiferida de hoxe é que respiramos un ar chungo chungo chungo, en xeral, pero non importa moito, porque purificalo significaría limitar o consumo, e entón, o parecer sería moi caro xa que non habería traballo para xente facendo autos e outros vendendo gasolina e outros facendo estradas e outros poñendo multas... un auténtico galimatías, que por tal, negome a aceptar, pero que parece que entende un organismo tan democrático como o FMI, e entón debe ser así) A FERIDA DA ESCASEZ.




A ferida número tres está na morte, non por ela en sí, senon pola ausencia. Temos recambio para as rodas dos autos, pero non para unha humana da categoría de
Wangari Maathai. Porque o Nobel da Paz ata conqueriuno un tal Obama, conquireo calqueira persoa negra de color negro, pero non se fabrican sustitutos nin clons para batallar con gallardía e impetu pola autoxestión do entorno e trocar este en sostible. Se non tedes leña, sementade árbores.
E nesta mensaxe atopase unha mensaxe impresionante para a humanidade enteira... se non tedes comida, sementadea, impedide que se apropien de ela; non aceptedes peixes, exixide redes, non queirades unha fábrica, buscade un traballo sostible... a semente de Wangari Maathai dí, así o entendo, que os recursos son limitados e como tales compre usalos. Que a riqueza do planeta é limitada, e que cando un acumula, quedase coa parte que tocalle a outro, ou ben no presente, ou ben no futuro. A FERIDA DA MORTE.


P.D: Os comentarios este video producenme unha notable repulsión, ata o noxo, e precisamente por kafkianos, vaime dar por telos en consideración..IN VINO VERITAS era antes, agora eche in televisión veritas... e como que non hai inferno creo que o que o enano -no sentido do irmá Celso Emilio Ferreiro- do tio este di é certo.



http://blogs.elpais.com/eco-lab/2011/01/como-se-calcula-la-huella-ecologica.html
http://www.wwf.es/noticias/informes_y_publicaciones/informe_planeta_vivo_2010/
foto: http://www.cuerpoyarte.com/2011-07-16/3193/tatuajes-de-heridas
http://es.wikipedia.org/wiki/Wangari_Maathai
http://www.elpais.com/articulo/internacional/Dimite/ministra/Defensa/Bolivia/represion/policial/marcha/indigena/elpepuint/20110926elpepuint_1/Tes
http://www.greenbeltmovement.org/w.php?id=59

25 sept 2011

Cadernos de comunicación

http://www.cadernos.blogaliza.org
http://www.albadegroria.com


OS CADERNOS DA SEMANA

[NOVAS]


Segundo os datos, CADERNOS DE COMUNICACIÓN consolídase como medio de comunicación da diáspora

A Deputación da Coruña axudará á emigración en Brasil, Arxentina e Uruguai con 175.000 euros

O Centro Galego de Montevideo, o máis antigo do mundo, celebrou o seu 132 aniversario

A historia da emigración feminina, tras unha cámara

Nós seremos a nova Xeración da Diáspora", din os máis novos da literatura galega

Cinco artistas galegos ensinan a súa obra nunha mostra colectiva no Centro Galego de Madrid

A Diada máis galega de todas

María José Montero: "O galego é unha realidade no Bierzo, aínda que conteña algunhas variacións"

[ARTIGOS DE OPINIÓN]




EDMUNDO MOURE ROJAS

Discriminacións


A discriminación é a máis variada das negacións humanas. Podes discriminar á nai que te pariu, ao pai que fixo diana no óvulo da túa nai, ao avó que non che deixou herdanza, á avoa que preferiu a un irmán mimoso; é dado discriminar aos irmáns -menores, de preferencia- porque delatábante cando lle beliscabas o cu á Florinda, na despensa da Casa, ou recibían máis sobremesa da tía solterona-; cabe discriminar aos lisiados, aos feos, aos gangosos, aos peruanos, aos asiáticos de ollos rasgados (aos bobos non os discriminan; fano eles mesmos, por propia vontade e ás veces con orgullo), aos homosexuais e ás fillas de Lesbos, aínda que isto último atente contra a política correcta e os abundantes votos da súa cohorte.

Para ler máis, pulsa aquí

__________________________________________________
XOÁN ANTÓN PÉREZ LEMA

Outravolta o imposto do patrimonio




Nunha manifestación máis do seu xorne irreflexivo e pouco dado aos análises e matinacións o Goberno ZP ven de derrogar a exención do 100% que rexía no Imposto sobre o Patrimonio (IP) dende o 2007. Dende 2011 todos os que teñan un patrimonio superior a 700.000 € haberán pagar pola diferenza. Mais os que usen a xeito de vivenda habitual un inmoble da súa propiedade desfrutarán doutros 300.000 € adicionais de exención, manifestando a primeira fonda desigualdade desta reforma normativa: o que viva na casa propia verase beneficiado no canto de quen lle dea pulo ao mercado do alugueiro, arrendando a vivenda propia e vivindo de alugueiro ou na casa dun familiar.

Para ler máis, pulsa aquí

___________________________________________________

MANUEL SUÁREZ SUÁREZ
Galicia, entre Piriápolis e Tacuarembó

A historia da emigración galega ao Río da Prata indica claramente que foi un fenómeno social eminentemente urbano. A maioría dos nosos irmáns botaron raíces e buscaron abeiro nas urbes de Bos Aires e Montevideo. A capital da Banda Oriental do río Uruguai tivo sempre as portas abertas ao esforzo das nobres mans galegas que axiña se acriollaron arredor dun mate quente no fogón de Artigas.

Non hai rúa nin barrio montevideano sen unha familia galega que deixese alí a súa pegada sentimental; pero iso non significa que non houbese emigración máis aló dos lindeiros da cidade-porto que fundou o capitán Zabala o 24 de decembro de 1726.

Para ler máis, pulsa aquí

__________________________________________________
DAVID ROSAL RIVAS

Fondos europeos, onde?




O 1 de Xaneiro de 1986 producíase a adhesión de España á Unión Europea situándose o conxunto do Estado Español e Galiza en particular como un dos maiores receptores de fondos europeos destinados a acabar cos desequilibrios respecto do conxunto da Unión Europea.

2014 marcará o comezo do fin dás axudas europeas, rematando a condición de Galiza como “Rexión Obxetivo 1” o ter acadado unha renda superior o 75% da media, se ben este “logro” non debe ser entendido como sinal da tarefa ben feita, senón como resultado da ampliación da UE a 25 membros cá nova presenza de 10 socios con baixos niveis de renda.

Para ler máis, pulsa aquí

___________________________________________________

BOAVENTURA DE SOUSA SANTOS
Carta ás esquerdas

Non poño en dúbida que haxa un futuro para as esquerdas pero o seu futuro non vai ser unha continuación lineal do seu pasado. Establecer o que teñen en común equivale a responder á pregunta: que é a esquerda? A esquerda é un conxunto de posicións políticas que comparten o ideal de que os humanos teñen todos o mesmo valor, e son o valor máis alto. Ese ideal é posto en dúbida cando hai relacións sociais de poder desigual, é dicir, de dominación. Neste caso, algúns individuos ou grupos satisfán algunhas das súas necesidades, transformando outros individuos ou grupos en medios para os seus fins. O capitalismo non é a única fonte de dominación mais é unha fonte importante.

Para ler máis, pulsa aquí

__________________________________________________
MANUEL SUÁREZ SUÁREZ

Benvido ao teu fogar, Antón




O noso Batanciño non puido estar na Casa da Cultura de Vimianzo. Quería aplaudir con toda a forza das súas almancas no acto de homenaxe ao seu bo amigo Antón Mouzo Lavandeira. Semella que as novas autoridades municipais non perden o tempo e van pechando as moitas feridas ocasionadas durante a anterior longa etapa de tuzarismo institucionalizado.

O único fillo da familia Batán do Mosquetín quere que o alcalde Antelo Pazos xestione axiña coa Deputación que a nova xestión turístico-cultural para o seu fogar sexa responsabilidade municipal. Agora mesmo non ten un día libre. Cando pediu dúas horas para poder asistir ao acto de homenaxe a Antón, a resposta foi negativa.

Para ler máis, pulsa aquí

___________________________________________________

XOÁN ANTÓN PÉREZ LEMA
Obama ten un plan

Hai poucas semanas, Obama pactou reducións do gasto público coa dereita republicana, mesmo cos extremistas do TeaParty, para evitar o default da Facenda federal USA que esa dereita ameazaba xerar en Washington e que prexudicaría nomeadamente a empregados públicos, pensionistas e usuarios pobres do seguro Medicare.

Das resultas deste pacto, case todo o mundo daba por rematadas as veleidades keynesianas e socialdemocratizantes do primeiro Presidente negro da Unión. E moitos no Partido Demócrata miraban mesmo á Hillary Clinton como alternativa para as eleccións de novembro do 2012,.Mais resultou que Obama segue a ter un plan económico, moito máis preocupado pola reactivación económica e coa creación de emprego do que amosan as políticas de mero control da inflación e consolidación fiscal da Comisión Europea e BCE na Europa.

Para ler máis, pulsa aquí



[CONTACTA CON NÓS!]
infocadernos@gmail.com
albadegroria@gmail.com

Se non queres recibir esta información, fáinolo saber. Perdoen as molestias.

6 ago 2011

Credit Default Swap, Primas de Risco e outras merdas financeiras explicadas para lerdxs

Introdución

Pepe é un traballador que vive nunha apracible viliña. Ten un soldo modesto co que leva unha vida sinxela, pero alberga sonos de prosperidade. Quere montar un bar para mellorar a súa situación económica. Estimou os prazos para empezar a obter certo rendemento económico ao bar: seis meses para montalo, e outros seis para telo funcionando a tope, repleto de clientes.

Como non ten o diñeiro necesario para montar o bar, a principios de ano pon á venda entre os seus veciños mil papeletas. Estas papeletas custan cen euros, e danlle dereito ao comprador a percibir 110 euros ao final do ano. Pepe cre que pasado un ano o bar xerará os beneficios necesarios para dar 110 euros ao comprador de cada papeleta: os cen euros que lle custou a este, máis outros dez de regalo por cooperar economicamente na realización do seu sono.

Pepe obtén así financiamento para montar o seu bar, 100.000 euros en metálico pola venda das papeletas, mentres que os compradores de papeletas obteñen 10 euros de beneficio por papeleta ao cabo dun ano: un bo pico sen facer nada.
Outros veciños toman exemplo da idea de Pepe, e igualmente poñen á venda as súas propias papeletas para financiar os seus proxectos.

O pobo énchese de papeletas, e finalmente habilítase un local onde os cidadáns se reúnen para intercambiar, comprar ou vender todas estas papeletas. Créase así a base dun Mercado de Papeletas. Posto que as papeletas están cambiado de mans constantemente, ao final do ano pagásese a cantidade convida ao portador destas, que non ten que ser necesariamente o comprador orixinal.
Estou nun apreto e necesito diñeiro. Hai seis meses cómprelle esta papeleta a Pepe por 100 euros, e dentro de seis meses o dará 110 euros a quen lla entregue. Véndocha por 105 euros: 5 euros de beneficio para o meu, que obteño neste momento, e outros 5 para ti, que recollerás dentro de seis meses.
-Trato feito. Sabes que Luis puxo á venda 2.000 papeletas a 100 euros cada unha e promete entregar 125 euros por papeleta ao cabo dun ano?
- Que pretende montar?
- Unha xeadaría no Polo Norte.
- Ese negocio vai ser unha ruína. Eu non compraría xamais esas papeletas, dubido que sexa capaz de devolver nin un euro do diñeiro que obteña coa súa venda.
- Ben, eu creo que ten algunhas opcións de éxito. Non obstante, posto que o negocio é arriscado en si, direille que llas compro soamente se me ofrece 150 euros ao cabo dun ano. Se, non que se busque a vida.
- Sabia decisión a túa.
Ao local chamarémolo Bolsa de Valores, e ás papeletas podémolas chamar Bonos ou Obrigas. Tamén poderiamos chamalas prestamos. Os 110 euros que pagara Pepe ao cabo dun ano son o Valor Nominal do Bono.
O alcalde decidiu apuntarse o carro do financiamento con papeletas: pretende recadar diñeiro para reparar a fonte da Praza Maior, renovar os farois do paseo marítimo e reconstruír a Ermida da Patroa do pobo. O Concello saca á venda as súas propias papeletas, que chamaremos Títulos de Débeda Pública.


Ademais, hai quen ten a idea de vender no Mercado tacos compostos por moitas papeletas. Estes tacos están formados por papeletas asociadas a diversos negocios; por exemplo, dez papeletas de Pepe, outras dez de Luis, e outras moitas máis doutros emprendedores. A finalidade destes tacos consiste en minimizar o risco de perdidas metendo nun mesmo saco papeletas de negocios con grandes posibilidades de éxito, como o de Pepe, xunto con papeletas de negocios con poucas posibilidades de éxito, como o de Luis.
Estes tacos son as Obrigas de Débeda Colateralizada, do inglés “Collateralized debt obligations”, ou CDO polo seu acrónimo anglosaxón. E no fondo non son máis que unha forma de tapar a merda escondéndoa debaixo da alfombra.

Tanto os tacos coma as papeletas poden ser adquiridos entre varias persoas, cada unhas das cales obterá ao final do ano unha parte correspondente á súa participación na compra destes. Algúns atesourados cidadáns do noso marabilloso pobo deciden xuntar os seus aforros e entregárllelos a expertos compradores-vendedores de papeletas para que os manexen e lles saquen un bo rendemento ao final do ano.
Estes expertos son os bancos de investimentos.




Os Credit Default Swaps

Posto que algunhas papeletas son vendidas por persoas que pretenden montar negocios arriscados, con poucas posibilidades de éxito, hai quen ofrece seguros para a compra de papeletas.
- Oe! Dixéronme que finalmente compraches papeletas de Luis, que accedeu a pagarche 150 euros ao final do ano, que tal se che vendo un seguro para esas papeletas? - De que me falas?
- Moi doado. Ti págasme 5 euros todos os meses, e se se anuncia que Luis se foi á ruína coa súa xeadaría e é incapaz de entregar a final de ano o diñeiro que prometeu, dareiche 150 euros por cada papeleta súa que me entregues. Xusto o que el debía pagarche.
- Tremenda idea! Así me sentirei moito máis seguro. E é que, certamente, a idea de montar unha xeadaría no Polo Norte é sumamente arriscada. Ti cres que aos esquimós lles gustasen os polos de amorodo?
- Non sei. Din que son xente rara. Talvez os de framboesa con labras de xamón lles fagan algunha graza.
Aos seguros para papeletas chamarémolos seguros de non pagamento de débeda, do inguas Credit Default Swaps, ou CDS polo seu acrónimo anglosaxón.
Algúns seguros tan só cobren a perda de valor das papeletas. Como pode perder valor unha papeleta? Doado. Se a metade do ano Luis fracasa coa súa xeadaría porque aos esquimós non lles gustan os xeados, venderá o carriño dos xeados e o seu gorro de heladero. Co diñeiro que obteña, pagase aos portadores das súas papeletas unha parte do que inicialmente conviñera en pagarlles por cada unha. Por exemplo, 50 euros. A aseguradora haberá de pagarche entón 100 euros por cada papeleta de Luis que ti teñas: a diferenza entre os 150 euros que Luis había de darche ao final do ano e os 50 euros que realmente che poderá dar por cada unha. Obviamente, seguirás tendo no teu poder as papeletas. Posto que Luis che dará 50 euros por cada unha e a aseguradora outros 100, finalmente obterás, dalgún xeito, os 150 euros que esperabas.
Isto é o que se chama liquidación por diferenzas. A liquidación física prodúcese cando se obtén o valor nominal das papeletas, o que se había de cobrar ao final do ano, simplemente entregándoas á aseguradora.
Nun momento dado, a alguén se lle ocorre unha estúpida idea: non será necesario ter papeletas para contratar un seguro de papeletas. Isto é, ti podes contratar un seguro asociado ás papeletas de Luis aínda que non comprases nin teñas nin unha soa delas na casa. Pagarás mensualmente as cotas do seguro, e se a metade de ano Luis quebra coa súa xeadaría, tan só tes que preocuparte de comprar papeletas de Luis na Bolsa e entregarllas a quen che vendeu o seguro. A aseguradora pagáseche entón o que había de pagar Luis se este tivese podido cumprir coas súas obrigas: 150 euros por papeleta se corresponde a unha liquidación física.
Aos seguros contratados sen posuír papeletas chámaselles CDS en descuberto, do inglés naked CDS.
Como estades a ver, estes seguros de papeletas resultan ser bastante flexibles. Máis aínda, as cotas que se pagan polos devanditos seguros poden ser non fixas senón variables, e dan para moitas especulacións que agora mesmo non veñen ao caso.

As Primas de Risco

E a todo isto, aparece no pobo un menda que se dedica a poñerlle nota ás diferentes papeletas. Este menda estuda o desenvolvemento de cada un dos negocios emprendidos mediante financiamento por papeletas, e se un negocio marcha vento en popa poñerá unha nota alta ás papeletas asociadas ao devandito negocio. Pola contra, poñerá unha baixa nota ás papeletas dos negocios que marchen mal. Dalgún xeito, esta nota reflicte a posibilidade de cobrar o diñeiro das papeletas ao final do ano. O menda non adoita ter problemas para acertar coa nota das papeletas asociadas a un negocio en concreto, pero adoita fallar cando se trata de poñelo unha nota global aos tacos de papeletas. E é que son demasiados negocios de distinta natureza metidos no mesmo saco.

Estas son as axencias de cualificación crediticia, que algunhas veces se equivocan sen querer; e outras, sen querer querendo.
As notas que pon este menda serven, entre outras cousas, para decidir canto se ha de pagar de cota para cada seguro de papeletas contratado.Estas son as primas de risco. Obviamente, os seguros para papeletas asociadas a negocios arriscados terán unha cota maior que os demas. Tamén serven para saber se se debe pedir máis ou menos diñeiro ao final do ano por unha papeleta posta en venda. Non é o mesmo comprar unha papeleta do idiota de Luis, que nada máis anunciar a súa proposta de negocio recibiu unha pésima nota por razóns obvias, que comprarlla a Pepe, ese home que sabe cual é o negocio máis seguro do pobo: montar un bar.

O xerme do desastre

Grazas aos seguros de papeletas e á posta en venda de tacos de papeletas, no noso pobo empézase a producir un perigoso fenómeno: a xente compra alegremente papeletas asociadas a negocios perigosos, con baixas probabilidades de éxito. Outros compran tacos de papeletas sen saber moi ben o que teñen dentro. Fano porque cren ter as costas cubertas pase o que pase. Os que no seu día foron investidores precavidos, demostran agora unha grande irresponsabilidade na compra de papeletas. O gran problema é que algúns deses investidores irresponsables son os banqueiros do pobo: non os que teñen bancos de investimento e traballan con cidadáns atesourados, senón os banqueiros de toda a vida que gardan o diñeiro daqueles pequenos aforradores que depositaron a súa confianza neles.


Pasado un tempo, no pobo chégase a unha situación absurda. Contratáronse tantos seguros, a maioría deles en descuberto, que se se fosen á ruína antes do ano todos os negocios que se quixeron financiar vendendo papeletas, as aseguradoras terían que pagar en indemnizacións moito máis diñeiro que o valor total que suman todas as papeletas vendidas.
A situación resulta ser un “pelín” espiñenta, en tanto que as aseguradoras en realidade non teñen diñeiro con que pagar tales indemnizacións.
E é que os seguros de papeletas non foron regulados pola Concellaría de Economía do Concello. Así que as aseguradoras se dedican a vender seguros sen ter na caixa forte nin unha mínima parte do diñeiro que terían que desembolsar os seus clientes no caso de que, por exemplo, a xeadaría de Luis se fose ao garete.
Esta graciosa situación prodúcese grazas á desregularización do mercado financeiro.

NOTAS FINAIS: Estímase que o 80% dos CDS contratados son ao descuberto. Moitos dos CDS contratados utilízanse para especular a curto prazo coas cotas dos seguros (spreads). A finais do 2007, había CDS contratados por valor de 62,2 billóns de dólares (un billón é un millón de millóns). Esta cantidade era entón superior ao Produto Interior Bruto de todo o planeta. Actualmente, a cantidade debe andar arredor dos 30 billóns de dólares. En marzo deste ano, o Chanceler alemán Angela Merkel dixo con respecto aos CDS ao descuberto: "Estes CDS equivalen a comprar un seguro contra incendios para a casa do veciño para logo prenderlle lume e gañar con iso diñeiro".

De incendiarios desalmados e confabulacións para enriquecerse arruinando a todo un pobo habemos falar en outra ocasión.

31 jul 2011

Galiza como África: Supeditada e sometida polo colonialismo.

O somentemento dos pobos a unha subxugación,  dominación e explotación extranxeiras constitue unha  denegación dos dereitos humans fundamentais, é contraria á Carta das Nacións Unidas e compromete a causa da paz e da cooperación mundiais.(*)
 

Tiven a sorte de atopar, como quen atopa un billete de 100 pavos na beirarúa, un artigo da exministra de cultura e Turismo de Malí, Aminata Traoré, que estaba encabezado con un:
África padece las consecuencias sociales de un sistema neoliberal predador en el que los países ricos nos dictan qué producir para alimentar sus fábricas y mercados, y donde la mujer está valorada en función de su capacidad reproductora y como mano de obra barata en el campo”
Lembrei de pronto a China e suas mercas de terras no Sul de África (antaño mandabanse soldados para conqusitar, hoxe mandanse cartos co mesmo fin, que son aceptados por mandatarios que desposuen da terra ós seus pobos  , e como un lóstrego, viñeronme o miolo as determiñantes condicionantes económicas e de producción impostas polos clusters da Unión Económica Europea para desenvolver as políticas económicas nos territorios asimilados por tal realidade.



“...no se haya querido enterar  que  la  difícil  situación  por  la  que  están  pasando  ahora  Grecia  y otros países periféricos de la UE la llevamos viviendo en África desde hace 20 años. La educación de calidad, la sanidad, el agua potable, todo, salvo el  aire,  se  ha  privatizado  porque  a  las  multinacionales,  la  banca  y  el  FMI solo  les  interesa  que  equilibremos  nuestras  balanzas  de  pagos  y exportemos barato”

Semella un calco da realidade económica da Galiza actual, onde priorizase a educación privada, que é privada na xestión, pero subvencionada cos cartos dos  impostos populares; pretendese o "copago" no sistema sanitario (1), a privatización das augas, onde o Partido Popular chegou a valorar un imposto sobre as augas pluviais(2), todo, todo está privatizado e normativizado para satisfacción das grandes empresas do capital. Así, a enerxía, que Galiza exporta, está gravada para os galeg@s polo estado español por un imposto especial; a eólica, evitouse que fora descentralizada nas entidades xestoras dos montes comunais e propios dos territorios para poñelo en mans das multinacionais exixindo unhas solvencias financieiras que non se lle piden a ningún cargo para poder exercer...



Sigue comentando Traoré que:
"a  nuestros  países,  sin  industria  ni comercio,  se  nos  fue  impuesto  un  modelo  de  desarrollo  que  solo  busca que alimentemos los mercados y las fábricas de los países ricos. Por tanto, a  esos  países  no  les  interesa  que  África  se  eduque,  sino  que  nos comportemos  como  exportadores  masivos,  produciendo  de  manera barata”.
Efectivamente, como ós paises colonizados de África, o Estado Español obriganos a producir aquelo que se demanda na Europa, globalizando os cultivos e sustituindoos polos ordeados por as multinacionais dos tranxénicos (3) e das sementes, evitando que poidamos  producir nosas propias varieades adaptadas, resistentes e adaptadas á nosa climatoloxía e que teñen unhas mínimas garantías de éxito; impoñendonos sistemas producivos onde prima a cantidade sobre a calidade e onde o factor humano e accesorio e está supeditado a fabricación (4) chegando a suspender os descansos en caso de avería da cadea de producción.. e non vou comentar agora a privatización do sistema sanitario que supoñen as Mutuas de Accidentes de Traballo, clientes das empresas e polo tanto supeditadas ós seus decires, nin a situación de abandono a que estamos sometidos os productores por parte da inspección de traballo, mais preocupada polas ceas cos empresas que por valorar a limpeza e equidade nas relacións do traballo...


Igual estendedome de mais, xo pretendía decir que Europa, a unión ECONÓMICA europea é parte da ruína de Galicia, que perde capacidade de desenvolver un sistema productivo propio, coherente, estable e sostible, e convirte o País en esclavo das multinacionais e do capital, submetendo ós seres humanos ós seus intereses.


Notas:

(*)Declaración sobre a concesión da independencia ós países e pobos coloniais das Nacións Unidas.
(1) O copago é un xeito eufemistico de chamarlle a pagar duas veces: Vostede paga seus impostos para manter o sistema sanitario e posteriormente volta a pagar cando vai a consulta.  Así vostede está penalizado por enfermar, pero non se bonifica a quen atopase sempre san...
(2) Lei de augas de Galicia
Posteriormente debe aboar certa cantidade de cartos cando merca menciñas ou acude ó seu centro de saude.De este xeito estará vostede sendo penalizado por enfermar pagando duas veces polo mesmo servizo. 
(3)Os sete pecados capitais de Monsanto
(4) Dende o punto de vista do capital, isto se lee ASÏ
Fonte do artigo orixinal: http://moncloaaravaca.portaldetuciudad.com/es-es/noticias/aminata-traore-en-la-clausura-del-curso-los-retos-de-la-educacion-en-la-sociedad-del-conocimiento-moncloaaravaca-006_2_7_236681_25.html on

Definicións:

Colonialismo
Dereito a autodetermiñación

Documentos:

Seis rasgos fundamentais da mundialización do capital.
Un novo colonialismo para o século XXI
Entrevista a Aminata Traoré

Manolo Canalla
nuevombre@live.com

O F.O.Ga non comparte necesariamente as opinións dos colaboradores do blogue.

19 jul 2011

Trece organizacións nacionais chaman a participar na manifestación de Causa Galiza, entre elas a F.O.GA


Representantes de trece organizacións soberanistas xuntáronse esta mañá na Praza de San Martiño Pinario da capital galega para mostrar o seu apoio á manifestación convocada por Causa Galiza para este 25 de xullo, que sairá ás 12:30 da Alameda de Compostela. As entidades, asinantes do Acordo Democrático Nacional (ADN) presentado o pasado 18 de decembro en Pontevedra, destacaron nun manifesto a necesidade de “construír un proceso de acumulación de forzas políticas, sindicais e sociais nacionalistas”, algo “imprescindíbel” no actual contexto de crise.
Membros de Adiante, Assembleia da Mocidade Independentista, Ateneu Proletário Galego, Ceivar, Colectivo Nacionalista de Marín, Central Unitaria de Traballadores/as, Espaço Irmandinho, Frente Popular Galega, Fronte Obreira Galega, Movemento pola Base, Partido Comunista do Povo Galego, Redes Escarlata e Siareir@s Galeg@s reuníronse hoxe na compostelana Praza de San Martiño Pinario para facer un chamamento a participar das actividades convocadas por Causa Galiza, por quinto ano consecutivo para este Día da Patria.
Diante do mosteiro que foi o último reduto da Revolución Galega de 1846, Tino Lago, en representación da Fronte Obreira Galega, deu lectura a un manifesto no que os colectivos asistentes se reafirmaron no compromiso de construír un novo escenario político en que o soberanismo galego gañe referencialidade política, introdución social e liderado para condicionar a situación de Galiza. Fronte á vía estatutaria esgotada, as organizacións soberanistas e independentistas avogaron por “unha estratexia ruturista que faga frente con decisión e claridade á España e ao dominio do Capital”.
En consecuencia coa estratexia “de quen asumimos que a rutura co cadro constitucional español é condición imprescindíbel para un futuro de democracia e liberdade”, os asinantes do ADN fixeron un chamamento á sociedade galega “para participar masiva e activamente” na manifestación convocada por Causa Galiza para este 25 de xullo ás 12:30 na Alameda de Compostela.

17 jul 2011

Convocatoria e Manifesto 25 de Xullo.

MANIFESTO DÍA DA PATRIA 2011

Un ano máis, a iniciativa Causa Galiza sae á rúa para facer visíbel que no noso País existe unha masa crítica soberanista, un conxunto de individualidades e de colectividades que non acredita nen no actual marco xurídico-político nen no sistema socio-económico que o sustenta.
Este polo de resistencia pode ser pequeno, pode parecer feble, pero conta coa inquebrantábel vontade de permanecer e medrar, de non se doblegar, de continuar a criar comunidade nacional, de proseguir na articulación de ferramentas de autoorganización que traian máis Pobo e máis conciencia. Eis a nosa fortaleza, eis a garantía de supervivencia de Galiza como Nación: unha parte do Pobo non renunciará xamáis a exercer a súa nacionalidade e ademáis loitará polo exercicio dos dereitos políticos que nos corresponden.
Que a falta de soberanía está no cerne dos problemas sociais e económicos que asolagan ao Pobo Traballador Galego é unha evidencia palpábel e particularmente visíbel neste intre no que, de costas aos pobos, os gobernos dos Estados e da UE, están a acometer reformas sobre as relacións laborais, os
mercados, os salarios, etc.
Que a soberanía real abarca moito máis do que a consecución dun Estado propio é outra realidade para nós evidente, agora que asistimos á claudicación dos Estados-títere face as directrices de organismos como o Fundo Monetario Internacional, que furtando a soberanía dos Pobos toman nas súas mans os destinos de millóns de traballadoras no mundo. Aspetos fundamentais para un pobo como poden ser o control, produción e distribución de alimentos -Soberanía Alimentar- e o control, distribución e produción de enerxía -Soberanía Enerxética- négansenos sistematicamente.
Que a burguesía internacional e a española e os seus axentes en particular, casta parasitaria e reaccionaria acostumada a vivir a conta dos fondos públicos, precisa perpetuar a súa opresión sobre a Galiza e as outras nacións oprimidas do Estado – sacralizada na Constitución Española de 1978 - , para continuar a expoliar os nosos recursos, para apropiarse dos recursos públicos e para incrementar a sobreexplotación das clases traballadoras, resulta unha terceira evidencia que se traduce na teimosa fobia que expresan face a calquera
movemento de avanzo dos movementos nacionalistas, face a calquer paso en firme cara á plasmación prática do dereito a decidir.
Estas son as tres permisas a partir das cais CAUSA GALIZA recalca, novamente, que a socialización do dereito de autodeterminación non é apenas a reivindicación en abstracto da aplicación dun dereito democrático básico, senón a aposta política, firme e contundente, de por enriba da mesa, como unha
cuestión fundamental e irrenunciábel, o eixe vertebrador para calquera transformación de fondo, para calquera cambio nas estruturas políticas e económicas que redunde na mellora das condicións de existencia
dunha maioría social, o Pobo Traballador Galego, sobre cuxas costas pretenden refundar o seu Capitalismo, e sobre o que a burguesía española pretende recuperar as súas marxes de beneficio. Unha vella consigna máis vixente que nunca: A SOLUCIÓN: AUTODETERMINACIÓN.
Causa Galiza non acredita en discursos derrotistas verbo da capacidade do Pobo Galego para loitar e avnzar. Moito menos en “discursos rebaixados” para autoxustificar o sometemento ao marco xurídico- político español e ao sistema económico capitalista baseadas na suposta incomprensión popular diante dun
discurso soberanista. Ninguén pode entender o que non se explica, ninguén pode apoiar un programa que non se presenta.
Nós, como CASTELAO, temos fe no noso Pobo, porque o noso Pobo, non xa historicamente, senón agora mesmo, ao longo deste último ano, ten dado sobradas mostras de combatividade e coraxe, nas folgas xerais, nos conflitos en defensa do territorio e sobre todo demostra que, nas peores condicións posíbeis,
mantén viva a identidade nacional face ao asimilacionismo españolista.
España e o Capital, as dúas caras da mesma moeda, non teñen para nos ofrecer outra cousa que miseria, humillación e destrución e estas receitas están na base mesma da súa estrutura, non poden funcionar doutro xeito. Agora menos do que nunca, non poden facer nengunha concesión, non poden dar nengunha
tregua, están loitando por sobreviver a costa de redobrar o seu carácter represivo e antipopopular.
Desde CAUSA GALIZA apostamos por acumular forzas en torno á reivindicación soberanista, que non é outra cousa que o dereito desta Nación asoballada e aldraxada, desta PATRIA de operarias mortas no traballo, de labregas caídas na emigración, de homes e mulleres que sufren longo unha historia contada
noutra lingua, a tomar o ceo por asalto, a TOMAR NAS NOSAS MANS O NOSO PROPIO DESTINO e construir, con materiais eternos, unha terra sen amos, unha Galiza Ceibe e verdadeiramente popular.
O futuro é noso.
Viva Galiza Ceibe e Popular!.

O 25 de Xullo, ás 12:30 na Alameda de 
  Compostela,  
cheos de humor, amor e optimismo!!!

15 jul 2011

O Naval e a TAX LEASE

Por Manolo Canalla.

Ben sexa por un destes peculiares artificios financieiros que vimos descubrindo con asombro nos últimos meses, por unha opción por unha terceira reconversión Naval, ben sexa por unha xestión inadecuada dos recursos, o caso é que temos un problema.Un gran problema. Si se dera o caso de que o Asteleiro Barreras pechara, perto de 10.000 operarios quedarían sin carga de traballo na bisbarra de Vigo, bisbarra que leva sendo precarizada dende hai anos mediante deslocalizacións, subcontratacións de terceiro nivel, ERE's ficticios... que siñifica que 10.000 operarios non so abandoarán o sector produtivo para pasar a unha situación de desemprego en intres nos que o Indice de desemprego é de mais do 20%, 10.000 familias, deixaran de ser parte da cadea económica que supón manter un mercado inmobiliario, o comercio, o lecer... desaparecerán de pronto 10.000 familias de consumidores ... que a tres membros por familia son 30.000 persoas, que é nada menos que o 10% da poboación de esta cidade.
http://www.elmundo.es/elmundo/2011/07/14/galicia/1310646430.html

Parece que de algún xeito, o problema inicial é a desaparición dos incentivos fiscais á "TAX LEASE", que é un xeito peculiar de financiación (algo parecido ó Leasing) que empregase tanto na construcción naval como na aeronautica etc etc.
O caso, o sorprendente, é que salta á vista que esta "Tax Lease" xenera beneficios non só fiscais para os grandes manexadores de capital ( de xeito que o resto dos contribuintes temos que facer unha maior aportación ó erario público para que o estado obteña os mesmos cartos) senon que estes traficantes de cartos xeran beneficios que rondan o 20% do capital en 3 anos.... ( escoitastes ben, o mesmiño que vos dan a vos no banco.. non si?)
Francamente é tediosa a explicación de que son as AIE e o sistema en si, polo que remitimosvos ás fontes directas dos artigos para que fagadesvos cargo de como funciona o sistema económico-financieiro na construcción naval.(As enlaces ó final do texto)
Como comentaba esta mesma tarde un compañeiro de Barreras..." Para outros hai axudas, nos tamén as queremos para nos, que o único que está a facer o Estado é financiar a unha banca que nin siquera produce valor engadido, e nin nos proporciona os servizos que merecemos".
Lembrar, que para o Xoves 21 de Xullo, está convocada unha manifestación unitaria en defensa do Sector Naval que ha de partir as 20:00 dende a Vía Norte.

Os prometidos enlaces: 

7 jul 2011

Do Ludismo á restricción de dereitos na era dixital. ( A SGAE e sua PN)

Do Ludismo á restricción de dereitos na era dixital.
Por Manolo Freiría.

Foi a conta de que me agasallarna con este video (link) de un tren que facía a sua provia vía que viume ó miolo o movemento Ludista, xurdido a inicios do século 19 na Inglaterra ou como queira que lle chamen. (Ludismo) Efectivamente, o capital mediante o invento das máquinas desfaciase - coma hoxe- do maior problema que ten a hora de xerar plusvalías: Os traballadores e mais a clase obreira. As máquinas son eficientes, non cansan, paganse somentes unha vez e non reivindican. Pouco mais podese pedir a hora de levar adiante calqueira tipo de producción.
Os humanos quedamos desposeidos da forza de traballo, e por ende, da posibilidade de obter o sustento e as necesidades básicas a cambio do intercambio de forza por cartos.
O coñecemento está na man dos inxenieiros, que empregan unha pequena cantidade de man de obra para elaborar as máquinas e mantelas no seu punto.
A estas alturas ainda calqueira pode prender un chisco de lume, forxar unha peza e rectificala para construir un mecanismo. BUENO: Non está todo perdido. Si nos queremos podemos -co esforzo reglamentario- fabricar e modificar a máquina para facer o traballo.
Para protexer a inversión do inventor, constituiuse un elemento xurídico que foi denominado patente, que curiosamente, é un dereito negativo, según o cal, o estado proporciona unha exclusividade da tecnoloxía inventada a quen lle saiu do miolo, limitando seu uso a terceiros.
Os anos pasan, a tecnoloxía faise cada vez mais complexa... e o concepto e dereito das patentes manteñense.
Como queira que o dereito da patente atinxe tanto os produtos tanto materiais como inmateriais....co avanzo da microinformática, alguén decide que a cultura e o coñecemento é privativo e propiedade do seu inventor.
Efectivamente, nosos próceres, que tanto nos defenden de nos mesmos, permiten patentar o coñecemento... e é eiquí onde ía.
A conta (tan actual por certo) da intención dos autores de non permitir que o coñecemento sexa transmitido, deixe de ser patrimonio da humanidade, alguén realiza unha parodia baseada nun texto de Richard Stallman chamada a máquina de copiar xamóns...


O artigo seminal dos dereitos de copia e dos dereitos de acceso ós recursos do Software escribiunos o dito Stallman aló polos 70's no artigo "A máquina de duplicar pan" e mais a anguriante historia, tamén escrita por Stallman no 97 "O drereito a ler"
Non sei si son quen de amosar a dimensión do entramado no cal atopamonos inmersos, ou pola contra estou sumido na miña propia alucinación.


O caso é que as máquinas realizan a producción e polo tanto os humanos non temos traballo, e polo tanto non temos sustento.
Restrinxesenos o acceso ó coñecemento, e por ende, ós medios de producción.
Vulnerase a declaración dos dereitos humanos restrinxindonos o acceso ó traballo e a vivenda ( e de iso sabemos moitos)... e de seguires por este camiño, en breve, restrinxirasenos o dereito incluso a unha sanidade pública, gratuita, universal e de calidade.

Ti elixes si tomarás a pildora azul ou a vermella.
Unha delas non che fará nada... a outra... farache sentir na carne o lacerante lume da realidade onde estamos inmersos.

Saude e ánimo. O futuro é noso. Só temos que asilo.

PD: As multinacionais e o capital, non so se apropian do coñecemento e dos medios de producción. Sin ir mais lonxe, a compañía MONSANTO pretende patentar os coñecementos colectivos da humanidade relacionados coa agricultura tras 14.000 anos de busca xenética baseada na selección masal, e tamén de uns 360 millóns de anos de selección natural,inherente á propia vida e mais a evolución.

Si desexades empregar este artigo, ou parte, non esquezades mencionar a fonte. O coñecemento e da humanidade, o respeto dos homes.
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...